یوتریفیکاسیون یک تهدید جدی برای دریاچه ها بوده که عمدتاً به دلیل آلودگی ناشی از فعالیت های انسانی ایجاد می شود. استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی برای ارزیابی دریاچه ها از نظر تغذیه گرایی یکی از روش های بسیار مفید می باشد. شاخص تغذیه گرایی (TSI) با استفاده از 5 پارامتر فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی، شامل فسفات کل (TP)، نیتروژن کل (TN)، اکسیژن خواهی شیمیایی (COD)، عمق دیسک سکی (SD) و کلر و فیل آ (Chi-a)، تریفیکاسیون محیط دریاچه را مورد بررسی قرار می دهد. بر اساس مقیاس یوتریفیکاسیون ( 0 تا 100 ) محیط دریاچه ها را به 7 سطح تغذیه ای: الیگوتروف (0-30)، ، مزوتروفیک خفیف (30-40)، مزوتروفیک (40-50)، مزوتروفیک حاد (50-60)، یوتروفیک (60-70)، هایپریوتروفیک (70-80) و هایپریوتروفیک حاد (80-100) تقسیم می کنند. برای بدست آوردن سطح تغذیه ای دریاچه زریبار، ابتدا شاخص تغذیه گرایی پارامترهای پنجگانه با استفاده از داده های اندازه گیری شده در 7 ایستگاه در طول یک دوره 8 ماهه تهیه و سپس با بکارگیری روش درونیابی IDW، نقشه های پهنه بندی دریاچه زریبار بدست آمده است. با توجه به نقشه ی نهایی سطح تروفیک دریاچه حاصل از تکنیک همپوشانی، از سطح 2200 هکتاری دریاچه، 1035 هکتار آن در وضعیت یوتروفیک و 1165 هکتار آن در وضعیت هایپرتروفیک قرار دارد.

کلمات کلیدی