واژگانِ صلحِ رومی (Pax Romanna)، صلحِ انگلیسی (Pax Britannica)، و صلحِ آمریکایی (Pax Americana)، حکایت از وجودِ نشان‌مندی (Brand) در تاریخ روابط بین‌الملل است. برند یا نشانِ برتر، آمیزه‌ای است از ویژگی‌های پیدا، نهان، و نمادین، در یک نشانِ تجاری، که اگر به‌درستی مدیریّت شوند، ارزش و اعتبارِ هم‌زاد، به‌هم‌راه، می‌آورند. راه‌بردِ نشان‌ویژه (Brand Strategy)، طرحی است با تصویری بزرگ (Big Picture)، چشم‌اندازی روشن و شرحی از چگونگی ارائه‌ی مزایای متمایز و مناسب به مشتریان هدف، توسّط نامِ تجاری، به‌منظور چیرگی بر بازار بازرگانی. نگارنده، با بهره‌گیری از واژه‌یِ نشانِ برتر (برند)، از دانش‌واژه‌ی مدیریّت بازرگانی، کوشش خواهد کرد نگاهی انتقادی به رویّه‌های موجود در سیاست خارجی ایران بیفکند. بنابراین، دو انگاره‌ی مقاله چنین است‌که در کنش‌گری‌هایِ برآمده از کردارهایِ عقیدتی/ انقلابیِ موجود در عرصه‌ی سیاست خارجی، نوعی نشان‌مندی (برندِ) منفی، در رفتار ایران پدیدار شده است. نیز، به‌نظر می‌آید در سیاست خارجی، کشوری را می‌توان کام‌روا نامید که بیش‌ترین دست‌یابی را به منافعِ ملّی، داشته باشد. نگارنده، براین باور است که کژی‌های موجود در سیاست خارجی ایران، پیدایشِ نشان‌ویژه‌ی دیگری را در سیاست خارجی ایران، بایسته می‌نمایاند. درواقع، سیاست خارجی ایران، می‌بایست برندِ منفی را کنار بگذارد؛ زیرا، سبب می‌شود همه از سرِ ستیز با او برآیند. نگارنده، پیش‌نهاد می‌کند که کردارهای سیاست خارجی ایران، فراتر از رجزخوانی و انقلابی‌گری و بیش‌فعّالی و مخالف‌خوانی و جنگ‌خواهی و بلندپروازی، که همگی چهره‌ای منفی از ایران، به نمایش می‌گذارند، می‌بایست نشانه‌ی دیگری بیابد که در درون‌مایه‌ی تاریخِ ایران‌زمین، پیشینه دارد. اکنون، هنگامِ بازگشت به کوشش‌گری‌های فرهنگیِ فرادینی/فرامذهبی است تا هرگاه نامی از سیاست خارجی ایران، به‌میان می‌آید، آرامش و دوستی و سازش و خردمندی و سنجیدگی و برتری را، پیشِ چشم بیاورد.

کلمات کلیدی