هر چند بررسی ارتباط میان آموزش و پژوهش توسط مدرسان دانشگاه و نیز اعضای هیئت علمی دانشگاه به طور خاص موضوعی پرجاذبه و بحث انگیز است که تحقیقات متعددی را به دنبال داشته است، اما همان گونه که بیان می شود، تاکنون به عنوان معمایی حل نشدنی باقی مانده است. پژوهش حاضر نیز به منظور بررسی نگرش اعضای هیئت علمی در باره رابطه بین فعالیتهای آموزشی و پژوهشی آنان در دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. نمونه مورد بررسی 100 نفر از اعضای هیئت علمی در سه گروه علوم انسانی، علوم پایه و فنی- مهندسی در دانشگاه فردوسی مشهد بودند که به شیوه سهمیه‌ای غیر احتمالاتی انتخاب شدند. نمونه مورد نظر به دو پرسشنامه محقق ساخته مربوط به وضعیت پژوهش و وضعیت تدریس خود در دانشگاه فردوسی مشهد پاسخ دادند. در این پژوهش از تحقیق توصیفی استفاده شد. مشخصات جمعیت شناختی اعضای هیئت علمی به عنوان متغیرهای کنترل کننده در نظر گرفته شدند. تحلیل نتایج به دست آمده، با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که متغیر پیش بین (وضعیت پژوهش) 4/58 درصد از واریانس متغیر ملاک (وضعیت تدریس) را در این پژوهش پیش بینی می کند. همچنین، متغیرهای جمعیت شناختی اعضای هیئت علمی مشتمل بر جنسیت، رشته تحصیلی، مرتبه علمی، سابقه تدریس، متوسط ساعات پژوهش در هفته، متوسط ساعات تدریس در هفته و تعداد مقالات و طرحها که به‌عنوان متغیرهای کنترل کننده در نظر گرفته شده بودند، 8/32 درصد از واریانس متغیر کیفیت تدریس را پیش بینی کردند.

کلمات کلیدی