یکی از متغیرهای مهم جمعیتی ،مرگ و میر بویژه بر حسب سنین مختلف و تباینات آن در فضای جغرافیایی است که بر اساس آن امکان محاسبه امید به زندگی و میزان مرگ و میر اطفال به عنوان دو شاخص توسعه انسانی میسر می شود.در این مقاله شهرستان های استان خراسان رضوی بر اساس آمار متوفیات سال 1385 از نظر مرگ ومیر عمومی،مرگ و میر ویژه سنی،امید به زندگی و مرگ و میر استاندارد مورد مطالعه تطبیقی قرار گرفته اند.نتایج نشان می دهد شدت ضریب اختلاف مرگ و میر عمومی(183/.)بین شهرستان ها به طور عمده تابع نسبت های بسیار متفاوت پیران آنهاست.برخلاف انتظار و نیز فرضیه تحقیق،رابطه بین مرگ ومیر اطفال با فقر،تراکم در اتاق و مهاجرت به صورت معکوس معنادار شد و از سوی دیگر امید به زندگی با متغیرهای مستقل تحقیق رابطه معناداری نداشته است.همچنین بر اساس مرگ و میر استاندارد،در شهرستان های مشهد،قوچان،سبزوار و درگز مرگ و میر ثبت شده 4 تا 12 درصد بیشتر از متوسط استانی است.می توان گفت که مناطق مرزی در سنین 65 به بالا از مرگ ومیر شدیدی رنج می برند،به همین دلیل نسبت پیری در آنها کمتر و با داشتن باروری بیشتر و در نتیجه جمعیت جوان تر،در حال حاضر میزان های مرگ و میر پایینی دارند.پیش بینی می شود با انتقال جمعیت بیشتری به سنین بالا،در صورت عدم توجه کافی به این مناطق در آینده شاهد مرگ و میر شدیدی در انها خواهیم بود.

کلمات کلیدی