بهره گیری از نظم در متون نثر، سابقه ای دیرینه و قدمتی هزاران ساله دارد وهمانگونه که در اغلب علوم،بهره گرفتن از آثار دانشمندان پیشین و استفاده از دانش و تجربیات آن ها، کاربرد داشته و دارد؛در حوزۀ ادبیات هم استفاده از آثار بزرگان و گذشتگان رایج بوده و هست.خصوصاً نویسندگان و همۀ آنان که خالق آثار منثور هستند، اغلب از تراوش های منظوم فرزانگان ماقبل خود بهره گرفته و به غنا و جذّابیت و تکمیل و تعمیق آثار خود پرداخته اند.و از طرفی نام و یاد گذشتگان گرانقدر خود را احیا وبه نوعی آثار و خلاّقیت های آنان را معرفی مینمایند. ازجمله نویسندگانی که که به این مهم پرداخته اند، مورّخان دو قرن نهم و دهم می باشند که در آثار منثور خود ابیات فراوان از آثار بزرگانی چون فردوسی، نظامی، سعدی، مولوی و ... ذکر کرده اند. این نوشتار به بازتاب ابیات شاهنامۀ فردوسی در اثار منثور تاریخی دو قرن مذکور پرداخته است و در آن بیان کاربردهای مختلف ابیات، پرداخته کاربردهای موضوعی و غیر موضوعی این ابیات را از طریق نمودارها و جداول در جایی دیگر تحلیل کمّی و آماری کرده است.

کلمات کلیدی