سابقه و هدف: محیط آموزشی- پژوهشی و عوامل اجتماعی از مهمترین عوامل درون دانشگاهی تأثیرگذار بر خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان می باشند. بنابراین هدف پژوهش حاضر نقش محیط آموزشی- پژوهشی و عوامل اجتماعی دانشگاه بر خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد می باشد. روش بررسی: روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان دانشکده‌های، پرستاری و مامایی، داروسازی، دندانپزشکی و پزشکی بود که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبی نمونه ای به حجم 185 نفر انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه های، محیط آموزشی- پژوهشی دانشگاه، عوامل اجتماعی دانشگاه و خودکارآمدی پژوهشی بودند. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها علاوه بر شاخص های آمار توصیفی از روش‌های آمار استنباطی نیز استفاده شد. یافته ها: بین محیط آموزشی- پژوهشی و عوامل اجتماعی دانشگاه و مولفه های آنان با خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (p<0/01). خودکارآمدی پژوهشی از طریق محیط آموزشی - پژوهشی و عوامل اجتماعی دانشگاه و مولفه های آنها قابل پیش بینی بود. نتایج آزمون t تک نمونه ای نشان داد که وضعیت خودکارآمدی پژوهشی در حد مطلوبی نمی-باشد. همچنین از لحاظ کل مقیاس خودکارآمدی پژوهشی بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری وجود ندارد ( t (181) = -0/60, p= 0/54). اما نتایح آزمون مانووا نشان دادند که بین دانشجویان دختر و پسر از لحاظ مولفه های خودکارآمدی پژوهشی فقط در خرده مولفه خودکارآمدی در مهارتها تفاوت معناداری وجود دارد ( F(1,181)= 14/80 , p= 0/000). نتیجه گیری: وضعیت خودکارآمدی پژوهشی در حد مطلوبی نمی باشد اما با توجه به نتایج این پژوهش محیط آموزشی – پژوهشی و عوامل اجتماعی مطلوب می توانند باعث ارتقای خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان گرددند.

کلمات کلیدی