با توجه به این که کارورزی و کارآموزی یکی از ابزارهای مهم تربیت نیروی انسانی است و در آموزش های فنی و حرفه ای، کارورزی ‌بهترین گزینه برای انجام کنکاش شغلی به شمار می‌رود، تجربه دست اول و عملی است که به کارآموزان اجازه می‌دهد بهترین نتیجه‌گیری‌ها را درباره ارتباط احتمالی خود و یک زمینه شغلی، انجام دهند. از همه مهم‌تر این که کارورزی می‌تواند مهارت های شغلی مهمی را همانند برقراری ارتباط، تعهد کاری، وقت شناسی، حل مسئله، کارگروهی، خود مدیریتی، برنامه‌ریزی و سازماندهی و آشنایی با فن‌آوری را به کارآموزان بیاموزد که امروزه برای شاغل شدن بسیار واجب و ضروری هستند. اما متأسفانه کارورزی در سیستم آموزشی کشور ما چندان جدی گرفته نمی‌شود. به نظر می‌رسد دلیل این امر عدم اطلاع فراگیران از نقش حیاتی کارورزی در آمادگی شغلی باشد. همچنین به نظر می‌رسد در حال حاضر دفاتر ارتباط با صنعت دانشگاه‌ها که مسئول تسهیل امر کارورزی هستند، هنوز درک صحیح و کاملی از مفهوم کارورزی ندارند. به همین دلیل است که اکثر کارورزان ابتدایی‌ترین اصول و مقررات محیط کار را نمی‌دانند. بر این اساس نقش محیط های آموزشی کارورزی با این هدف که بستری را برای کسب دانش و مهارت کارورزان فراهم می آورد، مورد توجه طراحان آموزشی قرار می گیرد و به مثابه آن نقش محیط های یادگیری کل نگر ،‌که با یکپارچه سازی مهارت و نگرش، کارآموزان را در رویارویی با موقعیت های جدید مجهز می سازد و باعث یادگیری مادام‌العمر برای آنان می شود. با این حال می توان گفت که به جای استفاده از رویکردهای سنتی آموزش در مراکز آموزشی، برنامه ریزی ها باید به سمت استفاده از محیط های یادگیری جدید و به تبع آن محیط های کل نگر سوق داد شود، تا ضمن تغییرات در نیازهای کسب و کار شاهد تغییرات در نوع آموزشی متناسب با آن برای کارآموزان نیز باشیم. بنابراین تحقیق حاضر در پی آن است تا به طور مبسوط به این امر بپردازد.

کلمات کلیدی