آلودگی زیست محیطی و بحران انرژی در سده بیستم، زمینه های پیدایش رویکردهای مختلف برای همسازی معماری با اقلیم را ایجاد نمود. به رغم نادیده انگاشتن نقش انسان در برخی از این رویکردها، اخیراً نقش سبک زندگی انسان در حل بحران های زیست محیطی مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله در پی طرح گفتمانی نقادانه به رویکردهای اقلیمی، دربارۀ ارتباط انسان با طبیعت و معماری است. پژوهش حاضر بر این موضوع تأکید دارد که معماری و زندگی پایدار و سبز در پناه اندیشۀ سبز می تواند سیستمی متعادل برای زیستِ پایدار و سالم انسان در زمین ایجاد نمایند. به عبارتی، راهبردهای فعال و غیرفعال اقلیمی، با مشارکت سبک زندگی سبز می توانند سلامت پایدار انسان و طبیعت را در آینده ضمانت نمایند. از این منظر کنترل و نحوۀ مصرف انرژی به عنوان بخشی از سبک زندگی سبز، متکی بر توجه انسان به تغییر و اصلاح برخی شیوه های زندگی جمعی و فردی سیستم های فعالیت، در معماری است. در نوشتار حاضر به برخی استلزامات طراحی مسکن، برای حمایت از این سبک زندگی اشاره شده است. همچنین این مقاله بر این موضوع تأکید دارد که مسألۀ حفظ و پایداری زیست بوم زمین بر اساس هر نوع راهبردی، در درجۀ نخست وابسته به توسعه و نظارت گفتمان علوم انسانی از سبک زندگی، بر گفتمان مهندسی، برای همسازی و تعامل دوسویه انسان و طبیعت در سیستمی یکپارچه است.

کلمات کلیدی