رخداد انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 ه. ش.( 1979م.)، بیش از هر چیز این کشور را به عنوان بازیگری که برهم زننده نظم موجود و تهدید آفرین در عرصه بین المللی است،به دیگران، شناساند. از این برهه زمانی به بعد است که نگهداشت موازنه قدرت بر محور چیرگی آمریکا، معادله های نوینی را در سطح نظام بین المللی،رقم می زند. ایالات متحده در نقش حامی امنیت و منافع دیگر کشورها، و به منظور پاسداری از منافع خویش، به محدود ساختن حوزه کنشگری ایران در عرصه روابط خارجی پرداخت. از نظر برخی سیاست گذاران آمریکایی اعمال تحریم های گسترده علیه ایران، یکی از سازوکارهایی است که می تواند به اصلاح رفتار به گمان آن ها ناپذیرفتنی ایران، بینجامد. بر مبنای سیاست تحریم و مجازات های اقتصادی ایالات متحده علیه کشورهای حامی تروریسم، قانون مجازات های ایران و لیبی موسوم به قانون داماتو((ILSA در سال 1996 م. به تصویب رسید.در این مقاله، نگارندگان، بر آنند تا پایه های نظری/ زبر نظری که سبب شد چنین قانونی ساخته و پرداخته گردد، بررسی کنند. بنابراین، با به کاربستن نظریه نوواقع گرایی، مکتوب کنونی، در سه گام،آغاز خواهد شد و اتمام خواهد یافت. نخست، نگاهی کوتاه به مباحث نظری و زبر نظری نظریه نو واقع گرایی می شود؛ سپس، به محوریت موازنه قدرت در آن، اشاره می شود؛ و سرانجام، مبانی نظری تحریم، به عنوان سازوکار بازدارنده از توازن جویی، در نظریه نوواقع گرایی، تبیین می گردد. در عین حال،کوشش خواهد شد سیاست منزوی ساختن ایران از طریق محدودیت های مادی بر محور قانون داماتو، بررسی شود.

کلمات کلیدی