یکی از اصلی‌ترین کارکردهای آموزش دانشگاهی فراهم نمودن نیروی انسانی مورد نیاز نهادها و بخش‌های مختلف جامعه می‌باشد، کارکردی که شاید امروز به اصلی‌ترین چالش و آسیب این نظام‌ تبدیل شده است. این همه در حالی است که در برنامه درسی رشته‌های مختلف، واحدهای درسی کارآموزی پیش بینی شده و معمولا دانشجویان در ترم‌های پایانی این دروس را جهت کسب آمادگی لازم برای ایفای نقش در محیط‌های واقعی می‌گذرانند. مقاله حاضر در جستجوی عوامل پدیدار گشتن این وضعیت بوده و علت اصلی را نوع مواجهه با طراحی این محیط‌ها می‌داند. در مقام عمل نظام آموزش دانشگاهی نقش فعالی در شکل دهی به محیط یادگیری ایفا نمی‌کند، در نتیجه این درس چندان جدی گرفته نمی‌شود و این امر موجب ناخشنودی کارفرمایان و عدم استقبال آن‌ها از حضور دانشجویان در محیط سازمانی و عدم توفیق دانشجویان گشته است. این در حالی است که چنانچه با اتخاذ رویکردی سازنده¬گرایانه و کل نگر، مسائل و پروژه‌های واقعی محیط کار، محور فعالیت‌های کارآموزی قرار گیرد، می‌توان به شکل¬گیری رویکردی برد- برد کمک نمود. مقاله حاضر سعی می‌کند با معیار قرار دادن اصول اولیه آموزش به نقد محیط‌های کارآموزی پرداخته و با تأسی بر نظریه کسب دانش، سازنده گرایی را مناسب طراحی این‌گونه محیط‌ها می‌داند و به تشریح فرایند طراحی محیط‌های یادگیری سازنده گرا جهت گذراندن درس کارآموزی می‌پردازد.

کلمات کلیدی