چکیده تاریخ نگاری منظوم، به عنوان سبکی از تاریخ نگاری، مطابق الگوی شاهنامه ی فردوسی، در سده ی ششم هجری پا گرفت و در عهد مغول رونق فراوان یافت؛ به گونه ای که در کمتر از یک سده، بیش از ده عنوان، تاریخ نامه ی منظوم در این عهد سروده شد که از جمله مشهورترین آن ها ظفرنامه ی حمدالله مستوفی است. یکی از نخستین منظومه های تاریخی عهد مغول تاریخ نامه ای است که نصرِ زجّاجی تبریزی آن را به رشته ی نظم کشیده است. تاریخ های منظوم به طور عام و تاریخ منظوم زجّاجی به طور خاص از تیررس نگاه علمی پژوهش-گران تاریخ و ادبیات خارج بوده اند. از این¬رو این منظومه که همایون¬نامه نام دارد، هم نسبتاً ناشناخته مانده و هم آنجاهایی که به مشاهده¬ی معدودی از اهل دانش رسیده است، با خطاهایی همراه شده که از چشم منتقدین به دور مانده است. این نوشتار کوشش دارد ضمن معرفی اجمالی همایون¬نامه و سراینده¬ی آن به بررسی و نقد برخی نظرات در مورد این منظومه بپردازد و در ضمن اهمیت تاریخی و جایگاه ادبی آن را به بحث بگذارد.

کلمات کلیدی