پژوهش حاضر با هدف، فهم استلزامات تحولی-تعاملی در آموزش دانش¬آموزان آسیب¬دیدۀ¬شنوایی انجام شده است. رویکرد به پژوهش کیفی و راهبرد، مطالعه موردی است. مورد انتخابی این پژوهش دو نفر دانش¬آموخته آسیب¬دیدۀ-شنوایی می¬باشندکه با استفاده از تکنیک "بیشترین تفاوت یا تشابه" انتخاب شده¬اند. داده¬ها با ابزار مشاهده فیلم¬ها، بررسی اسناد، مصاحبه¬نیمه¬ساختاریافته از موارد انتخابی و اطرافیان آنها در خانه و مدرسه، جمع¬آوری گردید. جهت اعتبارسنجی، از روش¬های کنترل اطلاعات توسط مشارکت¬کنندگان، سه¬سویه¬سازی در منابع و ابزارها، تجهیز به لنزهای نظری، استفاده شده است. یافته¬¬ها: درک و بازنگاری تجربه مشارکت¬کنندگان، این امکان را به ما می¬دهدکه اظهار داریم، موارد انتخابی پژوهش علی¬رغم میزان آسیب¬شنوایی یکسان و امکان بهره¬مندی از آموزش تلفیقی، توفیقی متفاوت در امر تحصیل داشته-اند. این تفاوت در زندگی تحصیلی، به دلیل تفاوت در میزان توانمندی آنان در درک زبانِ گفتاری و نوشتاری بوجود آمده که، حتی در صورت کاشت حلزون، الگوهای تعاملی اطرافیان بالاخص والدین¬ منشا آن بوده است. نتیجه¬گیری و پیشنهاد: توانمندی متفاوت در استفاده و درک زبانِ گفتاری و نوشتاری، ماهیتِ نیازهایِ آسیب¬دیده¬گان¬شنوایی را نه تنها نسبت به افراد سایرگروه¬های استثنایی، بلکه نسبت به یکدیگر متفاوت می¬نماید. لذا رسالت نظام آموزشی در جهت تحقق عدالتِ تربیتی ایجاب می¬نماید، در انجام مداخلات و تعیین ویژگی عناصر برنامه¬درسی، حداقل در دوره اول دبستان، نسبت به فهم و بهبود تجربه¬های اکتسابی آسیب¬دیده¬گان¬شنوایی، و نیازهای حاصل از آن در قابلیت¬های هیجان کارکردی، در تعامل با بافت تحصیلی و خانوادگی توجه شود.

کلمات کلیدی