سابقه و هدف: حرفه پرستاری در صدر مشاغل پراسترس در میان مشاغل بهداشتی و درمانی قرار دارد و عوامل استرس‌زای شغلی متعددی سلامت روانی شاغلین این حرفه را در معرض خطر قرار می‌دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر عوامل تنیدگی‌زا بر سلامت روانی پرستاران شهر سمنان اجرا شد. مواد و روش‌ها: جامعه آماری عبارت بود از کلیه پرستاران رسمی بیمارستان‌های شهر سمنان که 178 نفر بودند و حجم نمونه آماری 80 نفر می‌باشد، که به‌صورت طبقه‌ای تصادفی از سه بیمارستان فاطمیه، امیرالمؤمنین و شفا انتخاب شدند. روش تحقیق از نوع هم‌بستگی بود. ابزار جمع‌آوری اطلاعات شامل دو پرسش‌نامه "سلامت عمومی" (GHQ) که فرم 28 سؤالی آن مورد استفاده قرار گرفته است و "فرسودگی شغلی" که شامل 25 گزاره است. یافته‌ها: داده‌های مأخوذ از پرسش‌نامه‌ها با استفاده از، ضریب هم‌بستگی پیرسون و آزمون tبرای گروه‌های مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت و نتایجی به شرح زیر به‌دست آمد: 1- بین استرس شغلی و سلامت روانی پرستاران ارتباط معنی‌داری وجود دارد. 2- تفاوت معنی‌داری بین سلامت روانی پرستاران زن و مرد دیده نشد. 3- تفاوت معنی‌داری بین سلامت روانی پرستاران متأهل و مجرد به‌دست نیامد. 4- بین سابقه شغلی و سلامت روانی پرستاران ارتباط معنی‌داری وجود دارد. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، پرستاران با استرس‌های فراوان ویژه شغل پرستاری مواجه هستند و از آن‌جا که سلامت روان‌شناختی پرستاران به شکل مستقیم با کیفیت عملکرد آن‌ها در مراقبت از بیماران در ارتباط می‌باشد، کاهش استرس‌های ناشی از شغل پرستاری از طریق مداخلات روان‌شناختی و محیطی نقش اساسی در افزایش سلامت روانی و به تبع آن افزایش عملکرد شغلی را دارد.

کلمات کلیدی