آرمان‌شهرها سرزمین‌های هستند که هیچگاه در واقعیت نمی‌گنجند. در بسیاری از آنها مفاهیم مشترکی مانند عدالت‌محوری، قانون‌مداری و انسجام همگانی وجود دارد و فقط در خصوصیات و جزییات است که آن‌ها باهم تفاوت می‌یابند.آرمان‌شهرها در دوره‌های گوناگون بازتاب دهنده نگرانی‌ها و ناخشنودی‏‌هایی بودند، که خود زاییده‏ همان نگرانی‌ها به‌شمار می‏رفتند. رد پای اندیشه آرمان شهرها از هزاران سال قبل در قالب دینی و اجتماعی و سیاسی است. در آموزه‌های دینی مسیحیت و یهودیت و اسلام نیز آرمان‌شهرها به وضوح دیده می‌شود. در آرمان‌شهرها مناسبات خانوادگی، مالکیت اشیاء، مصرف کالا، سازماندهی زندگی سیاسی و حیات مذهبی، همگی شکل و شیوه‏ای دیگر پیدا می‌کنند. با این حساب اوتوپیاهای منفی، همیشه طرح‌هایی ارائه می‌دهند که هر یک با اتوپیاهای مثبت در تضادند. از حیث اقتصادی هم اوتوپیاها متنوع‌اند. از شدیدترین اَشکال ریاضت‌پیشگی گرفته تا توصیه به فزون‌خواهی و عیاشی را شامل می‌شوند. برخی از مهمترین آرمان شهرها: آرمانشهر یا مدینه فاضله افلاطون، اتوپیای توماس مور، بِنسَلیم فرانسیس بیکن، اوسئانای هرینگتون و مدینه فاضله فارابی را می توان برشمرد. جامعه کمونیستی بی‌طبقه‌ای کارل مارکس را نیز می‌توان از این آرمان‌شهرها دانست. اندیشه آرمان‌شهر در ادبیات فارسی نیز در قالب‌هایی مطرح شده است. عصر ظهور نیز از جوامع آرمانی است که بر خلاف دیگر آرمان‌شهرها به وعده الهی تحقق خواهد یافت

کلمات کلیدی