تنش خشکی مهمترین عامل کاهش تولید محصولات گیاهی در اکثر نقاط دنیا می باشد که سبب کاهش رشد گیاه از طریق تغییر فرایندهای فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و مولکولی گیاه می شود. با توجه به مطالعات فیزیولوژی پیشین، مشخص شد که ژنوتیپ های MCC508 و MCC521 به ترتیب متحمل و حساس به تنش آبی می باشند. در بررسی حاضر تجزیه و تحلیل نیمه کمی بیان دو ژن Dehydrin 1 و CapLEA-1 نشان داد که هر کدام از ژنوتیپ ها یاسخ متفاوتی به تنش کم آبی نشان می دهند. هر دو ژن مذکور در ژنوتیپ متحمل MCC508 بر اثر تنش کم آبی به ترتیب با بیان 4 و 2/1 برابر نسبت به شاهد، افزایش معنی داری نشان داد (p≤0.05). به طوری که با ادامه روند تنش کم آبی این افزایش ادامه داشت. از سوی دیگر ژن CapLEA-1 در ژنوتیپ حساس تغییرات معنی داری نشان نداد اما بیان ژن Dehydrin 1 در این ژنوتیپ ابتدا نسبت به شاهد1/4 برابر افزایش معنی دار نشان داده و سپس بیان آن کاهش یافت (p≤0.05). بنابراین بنظر می رسد سطح بیان بالاتر و منظم تر ژن های Dehydrin 1 و CapLEA-1 با توجه به کارکرد آن ها (حفظ ساختار لیپیدها و غشای سلولی، پایداری تاخوردگی صحیح پروتئین ها و سم زدایی) می توانند دلیل احتمالی تحمل بیشتر ژنوتیپ MCC508 نسبت به MCC521 در برابر تنش کم آبی باشد.

کلمات کلیدی