هدف در سگ‎های مبتلا به لیشمانیوز، آسیب قلبی به علت بروز میوکاردیت، واسکولیت، آنمی یا بیماری کلیوی ایجاد می‎شود. آسیب‎های قلبی را می‎توان با استفاده از برخی بیومارکرهای اختصاصی، ارزیابی الکتروکاردیوگرام، اکوکاردیوگرام و یا از طریق هیستوپاتولوژی ردیابی کرد. هدف از این مطالعه‎، ارزیابی تغییرات شاخص‎های الکتروکاردیوگرام آسیب قلبی در سگ‎های مبتلا به لیشمانیوز (علامت دار و بدون علامت) می باشد. مواد و روش کار سگ‎های مورد مطالعه به سه گروه 15‎تایی شامل مثبت علامت‎دار، مثبت بدون علامت و کنترل تقسیم شدند. تشخیص مثبت بودن نمونه‎ها بر پایه‎‎ی علایم بالینی، اسمیر‎های پوستی مثبت و تیتر مثبت لیشمانیا اینفانتوم بود که با آزمونIFAT انجام‎ شد. خونگیری از ورید سفالیک انجام و در لوله‎های حاوی ضد‎انعقاد جمع‎آوری شد. از همه‎ی نمونه‎ها یک نوارقلب استاندارد 6 اشتقاقی و یک لید 2 طولانی اخذ شد. سرعت کاغذ را روی 50 میلی‎متر بر ثانیه و ولتاژ دستگاه روی 10 میلی‎متر بر میلی‎ولت تنظیم می‎شد. سپس نوار قلب‎ها از نظر کمی (با استفاده از نرم افزار image J) و کیفی بررسی و هرگونه موارد غیرطبیعی ثبت شد. یافته ها فاصله‎ی زمانی QT، QTc و ST در نوار قلب، در گروه آلوده نسبت به گروه غیرآلوده دارای کاهش معنی‎دار و تعداد ضربان قلب در گروه آلوده نسبت به گروه غیرآلوده افزایش معنی‎داری داشت (p< 0.05). بیشترین تغییر مشاهده شده در ارزیابی کیفی نوار قلب گروه‎های آلوده، ریتم سینوسی و آریتمی سینوسی همراه با پیشاهنگ سرگردان بود. فاصله‎ی زمانی QT، QTc در گروه‎های آلوده نسبت به گروه کنترل کاهش معنی‎دار (p< 0.05) داشتند. در مورد ST بین گروه کنترل و آلوده‎ی علامت‎دار اختلاف معنی‎دار (p< 0.05) مشاهده گردید. نتیجه گیری شاخص‎های الکتروکاردیوگرام در سگ‎های آلوده به لشمانیوز، دارای تغییرات خفیفی می باشند و به نظر می‎رسد که احتمالا عوامل دیگری نظیر اختلال در الکترولیت‎ها، اختلاف جنس و سایر شرایط محیطی در بروز این تغییرات نقش داشته است.

کلمات کلیدی