یکی از مهم¬ترین مسائل برنامه¬ریزان روستایی کشور،وقوع سوانح طبیعی درمناطق روستایی با توجه به آسیب¬پذیری بسیار بالای این مناطق است.گاهی حوادث طبیعی خود به تنهایی یک بحران محسوب نمی¬شود، بلکه بحران زمانی رخ می¬دهد که جامعه¬ایدر محلی ساکن شوند که برنامه¬ریزان بدون توجه به علایق و خواسته¬های آنان، در نظر گرفته¬اند. بنابراین ارزیابی شاخص کیفیت زندگی در نواحی روستایی آسیب¬دیده¬ای که طرح تجمیع برای آنها اجرا شده ‌است، دارای اهمیت است.در این راستا هدف پژوهش حاضر آن است که ارزیابی نقش مجتمعهای زیستی روستایی بنا شده پس از رویداد زلزله در بهبود کیفیت زندگی مردم در مقایسه با قبل از زلزله را با استفاده از شاخص¬های ذهنی کیفیت زندگی مورد تحلیل قرار دهد. تحقیق از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی– تحلیلی است. داده‌های مورد نیاز از مطالعات کتابخانه‌ای و پیمایشی گردآوری شده‌است. جامعه آماری نواحی روستایی ادغام شده بعد از رویداد زلزله اردیبهشت 1376 است که در چهار مجتمع بارنجگان، حاجی¬آباد، گمنج و مهمانشهر اسکان داده شدند که از این میان 227 خانوار به روش کوکران انتخاب شده‌است. به منظور سنجش تحقیق با آزمون¬T و ویلکاکسون، با بهره گیری از نرم¬افزار SPSS بوده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می¬دهد که تجمیع روستاها توانسته بهبود چشمگیری در کیفیت زندگی ساکنان روستایی ایجاد کند. در چهار مجتمع مورد مطالعه به جز در شاخص درآمد و ثروت در 9 شاخص دیگر روند مثبتی مشاهده می¬شود که این به دلیل عدم توجه به امر اشتغال¬زایی و نابرابری در بهره¬مندی از فرصت¬های شغلی از یک جهت و محدودیت منابع آب و خاک از سوی دیگر است.

کلمات کلیدی