توان‌مندسازی زنان سرپرست خانوار فقیر با توجه به رشد فزایندۀ آمار آن‌ها در سال‏های اخیر تبدیل به چالشی مهم در ایران شده‏ است. در بین تجربه‏های متعددی که در این راستا صورت گرفته است، توجه به کارآفرینی به طور عام و کارآفرینی اجتماعی به طور خاص در حال افزایش است. این پژوهش پیرامون بررسی یکی از این تجارب و با هدف تبیین شرایط لازم برای موفقیت چنین تجاربی انجام شده‏ است. روش انجام پژوهش کیفی و مبتنی بر نظریۀ زمینه‌ای بوده‏ است. داده‏های مورد نیاز نیز عمدتاً از طریق بحث‏های گروهی متمرکز و مصاحبه‏های انفرادی نیمه‌ساختار‌یافته با نیروهای ذی‌نفع در سازمان شامل مدیران، کارشناسان و کارآفرینان گردآوری شده‏ است. پس از پیمودن مراحل سه‌گانۀ کدگذاری مطابق الگوی پیشنهادی اشتروس و کوربین، پدیدۀ مرکزی تحقیق با عنوان «توان‌مندسازی مبتنی بر کارآفرینی اجتماعی به مثابه یک رویکرد سازمانی» شناسایی و مدل پارادایمی‏متناظر با آن تدوین شد. پدیدۀ مذکور در زمینه‏ای مشتمل بر ویژگی‏های نظام مدیریتی کشور، به‌ویژه سازوکارهای رایج برای حمایت از اقشار آسیب‌پذیر ‏و نیز خصوصیات فضای کسب‌ و کار در کلان‌شهر تهران رخ داده است. نتایج این تحقیق نشان می‏دهد مدیریت تحوّل‌خواه، نیروی انسانی توان‌مند، ساختار سازمانی انعطاف‌پذیر، حاکمیت اخلاق حرفه‌ای و روحیۀ کارآفرینی مهم‌ترین شرایط علّی مؤثر بر پدیدۀ مذکور هستند. همچنین، سه پیامد اصلی رخداد پدیدۀ مورد اشاره توان‌مندسازی مقتصدانه، توان‌مندسازی باثبات و توان‌مندسازی متقابل بوده‏است.

کلمات کلیدی