هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی تحریک الکتریکی مستقیم جمجمه (tDCS) بر کاهش ناگویی خلقی و بهبود هیجان منفی در زنان متاهل مبتلا به ناگویی خلقی بود. روش: این پژوهش، یک مطالعه نیمه آزمایشی همراه با گمارش تصادفی آزمودنی ها، در گروه های آزمایش و مداخله نا، به همراه پیش و پس آزمون بود. از میان افراد مراجعه کننده به مرکز مشاوره، به روش نمونه گیری در دسترس، 14 زن با تشخیص ناگویی خلقی انتخاب شدند. سپس بصورت تصادفی در دو گروه ازمایش(7 نفر) و مداخله نما (7 نفر) جای گرفتند. ابزار بکار رفته دراین پژهش، پرسشنامه ناگویی خلقی تورتنتو (TAS -20) بود. جلسات درمانی تحریک الکتریکی مستقیم جمجمه (tDCS) شامل 20 دقیقه تحریک آند ناحیه خلفی - جانبی قشر پیش پیشانی چپ (DLPFC) و تحریک کاتد ناحیه خلفی - جانبی قشر پیش پیشانی راست، با شدت 2 میلی آمپر بود. نتایج: تحلیل داده های بدست آمده با استفاده از تحلیل کواریانس نشان داد که بین میانگین گروه های آزمایش و مداخله نما در ناگویی خلقی در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین بین نمرات ناگویی خلقی در مرحله پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش تفاوت معنادار وجود دارد، که tDCS منجر به کاهش ناگویی خلقی شده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، به نظر می رسد که tDCS می تواند منجر به کاهش ناگویی خلقی در افراد مبتلا به ناگویی خلقی گردد. لذا به روانشناسان و روان درمانگران پیشنهاد می گردد که از tDCS به عنوان روش مداخله ای در جهت پیشگیری از تشدید هیجانات منفی افراد ناگویی خلقی و تمام افرادی که از مشکلات هیجانی رنج می برند، استفاده شود.

کلمات کلیدی