هدف: مقایسۀ مؤلفه‎های شناختی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، و عادی حوزه پژوهش جدیدی می‎باشد که نتایج آن می‎تواند در راستای روش‎های درمانی مورد ملاحظه قرار گیرد. هدف پژوهش حاضر مقایسه انعطاف‎پذیری شناختی در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و افراد عادی است. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع توصیفی علی مقایسه ای می‎باشد. بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و عادی بوسیله مصاحبه بالینی ساختار یافته برای DSM-IV، و پرسشنامه اختلال اضطراب فراگیر (به عنوان ابزار کمکی)، مورد ارزیابی قرار گرفته بودند. همچنین آزمون ویسکانسین، توسط افراد شرکت کننده تکمیل گردید. نتایج این ازمون‎ بوسیله آزمون T مستقل و نرم افزار IBM SPSS Statistics 22 تجزیه و تحلیل شد. یافته‎ها: نتایج حاکی از آن است که در تعداد طبقات بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و عادی تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج ‎نشان می‎دهند که در خطای درجاماندگی بین بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و عادی تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: .خطای درجاماندگی در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر که به عنوان عدم انعطاف‎پذیری شناختی از آن یاد می‎شود، می‎تواند مرتبط با ویژگی‎های تشخیصی بارز این اختلال همانند مشکل در تمرکز باشد. به عبارت دیگر بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر ممکن است به علت اختلال در تمرکزشان ‎نتوانند به راحتی متوجه تغییر قاعده کارت‎ها شوند و به طور پیوسته بر اساس قاعده پیشین پاسخ ‎دهند. همچنین سایر ویژگی‎های تشخیصی همانند زود خسته‎شدن، بی‎قراری، و تحریک پذیری می‎تواند باعث شتاب زدگی و عدم توجه و فهم صحیح قاعده کارت‎ها در زمان مناسب شوند.

کلمات کلیدی