رابطه نفس و بدن تاریخچه‌ای به قدمت تاریخ فلسفه دارد که امروزه در پرتو نگاه‌های فیزیکالیستی در غرب به مساله بدن و ذهن تقیل پیدا کرده است، یکی از مسائل موثر در حوزه‌های مختلف تعلیم و تربیت می‌باشد. این نوشتار، با بهره جستن از روش تحلیلی دیدگاه دو متفکر غربی و مسلمان یعنی دکارت و صدرالمتالهین درباره این موضوع و دلالت‌های تربیتی آن را مورد بررسی قرار داده است. انتخاب این دو متفکر به دلیل تاثیرگذاری فوق العاده آنها در جریان‌های فکری بعد از خود به ویژه در موضوع رابطه نفس و بدن است. نظریه دکارت با تاکید بر تمایز نفس و بدن، رابطه آنها را به معضلی لاینحل تبدیل و راه را برای رویکردهای افراطی ایده‌آلیسم و فیزیکالیسم در غرب گشود. ملاصدرا نیز با ارائه تبیین فلسفی یگانه‌انگارانه نفس و بدن، به عنوان راه حل تباین نفس و بدن تاثیر فراوانی در متاخران برجای گذاشته است. برخی از مهمترین دلالت‌های تربیتی اتحاد وجودی نفس و بدن، جسمانیه‌الحدوث بودن نفس، حرکت جوهری و اتحاد قوای آن عبارت از یادگیری مادام العمر، ارتقاء اهداف تربیتی، در هم تنیدگی ابعاد تربیت، توجه همزمان به نیازهای جسمی و روحی، تنوع روش‌های آموزشی، تاکید بر فضای تربیتی، نقش الگویی مربی و تفاوت‌های فردی در برنامه تربیتی است.

کلمات کلیدی