با توجه به نگرش هستی شناسانه هایدگر و صدرا به معرفت، در این مقاله تاثیر آراء معرفت شناسی ایشان در تدریس و یادگیری مقایسه میشود. از آن جا که هر دو فیلسوف وجودی هستند و انسان را موجودی بالقوه می دانند که با تحقق استعدادها و امکانات خود به فعلیت میرسد، روش تدریس و یادگیری، فعال بوده و دانش آموز مسئول تحقق خویشتن است و نقش اصلی در یادگیری را بر عهده دارد. هر دو بر حضور و وجود و شهود علم تاکید دارند؛ و بهنوعی دانستههای جدید را بر دانستههای پیشین بنا می کنند؛ لذا در تدریس و یادگیری توجه معلم به آمادگی و تجارب قبلی فراگیر ضروری میشود. هر دو بر دوری از تعصب، تقلید و مفاهیم عامیانه تاکید دارند. از نظر هایدگر هیچ هدف از پیش تعیین شدهای وجود ندارد. به دانش آموزان کمک میشود تا پیش فهمهایشان را وارسی کرده به آن آگاه شوندو در پس رانی نگاه هر روزینه موجودبین و پس نشینی از آن، به نظاره هستی وجود خود پرداخته و به کشف، طرح افکنی و تحقق امکانات اصیل موجود خود بپردازد. ولی از نظر صدرا هدف اساسی خلقت انسان حکمت، عرفان وعبادت عارفانه است لذا توجه به آمادگی جسم و روح و تهذیب نفس در کنار کسب دانش و علوم عقلی، دوری از هرگونه تقلید و تعصب و پرورش ذهن نقاد و خلاق در روش های یاددهی و یادگیری ضروری به نظر میرسد.

کلمات کلیدی