زمینه: اگر اخلاق (جمع «خُلق») به معنای قوا، سجایا و صفات درونی در نظر گرفته‌شود اشاره به بُعد درون‌نگر افراد می‌کند که در ادبیات مدیریت و روان‌شناسی با نام ارتباطات درون‌فردی شناخته می‌شود. این جنبه از ارتباطات از زمینه تحقیقاتی بسیار کمی برخوردار است. از این‌رو پژوهش حاضر در پی شناخت تنوعی از کژکارکردهای اخلاقی درون‌فردی است که عامل تضییع استعدادهای سازمان شمرده می‌شوند. روش: مطالعه حاضر پژوهشی کیفی با استراتژی پدیده‌نگاری است. جامعه آماری مجموعه کارکنان پیمانی یا رسمی ارگان‌های دولتی استان خراسان شمالی است که «تجربه تضییع استعدادها و مهارت‌ها» را در خود، همکاران، یا منابع انسانی زیرمجموعه خود داشته‌اند. تعداد 20 نمونه به شیوه غیرتصادفی و هدفمند از میان 17 ارگان دولتی انتخاب شده و از مصاحبه نیمه‌ساختاریافته برای جمع آوری داده‌ها استفاده شد. تحلیل داده‌ها در سه گام کدگذاری باز، محوری، و گزینشی صورت گرفته و فضای نتیجه بر آن اساس ارائه شد. یافته: پس از تلخیص، تقلیل، و کدبندی داده‌ها تعداد 5 کانون توجه (افق درونی) در حوزه کژکارکردهای درون‌نگر اخلاق با عناوین «انتفاع‌طلبی»، «خود برتربینی»، «نگرانی و بدبینی»، «بی‌تفاوتی»، و «ایده‌آل‌گرایی» در قالب 3 زمینه ارتباطی درون‌‌فردی (افق بیرونی) شامل «مدیران و مراتب سازمانی بالاتر»، «همکاران و زیرمجموعه»، و «فرد مستعد» حاصل شد. نتیجه‌گیری: «بی‌تفاوتی» و «نگرانی و بدبینی» پرتکرارترین کژکارکردهای ارتباطی درون‌فردی بودند که به عنوان موثرترین عوامل در جلوگیری از بالندگی استعدادها مورد شناسایی قرار گرفت. از سوی دیگر نقش تفکرات، باورها و احساسات «مدیران» بیش از سایر افق‌های بیرونی تشخیص داده‌شد.

کلمات کلیدی