زبان، یگانه رسانة ویژة بشر برای شکل دادن به جامعه و ابزار ابراز اندیشة او در طول تاریخ تمدن وی بوده است و آموزش تکمیلی آن در سطح تحصیل دانشگاهی، به یاری ادبیات، نیازمند ظرافت خاصی در انتخاب و تحلیل متون ادبی و تمرکز بر سطحی از دانش است که در منظر عمومی، به کارآیی مفید دانش¬فزایی دانش¬آموخته منجر می¬شود. زبان فارسی، به عنوان زبان رسمی ایران، با در اختیار داشتن بیش از هزار سال پیشینة درخشان بالش و نمو ادبی و میراث هزاران سالة سنتهای ادبی و روایی و زیباشناختی، زبانی است که پرداختن بدان، با هدف آموختن و کسب تسلط خلق و زایش، از دشواری¬های خاص خود برخوردار است. هدف این است که متخصص دانش، در هر شاخه¬ای از علوم و فنون، بتواند دانش خود را در بستر زبان رایج جامعة خویش بیان و منتقل کند و در برابر سلطة زبان و مصطلحات جهانی، بتواند به پایایی و زایایی زبان بومی خود در فرایند تولید علم کمک کند. زبان فارسی، زبان مادری همة ساکنان فلات ایران نبوده و نیست، اما زبانی است که حداقل در طول هزار سال گذشته، به عنوان زبان میانجی پیوند اقوام متفاوتی که در طول تاریخ در این سرزمین زیسته¬اند، برگزیده شده و حکومتهای بومی و بیگانه و دانشی