زبان، یگانه رسانة ویژة بشر برای شکل دادن به جامعه و ابزار ابراز اندیشة او در طول تاریخ تمدن وی بوده است و آموزش تکمیلی آن در سطح تحصیل دانشگاهی، به یاری ادبیات، نیازمند ظرافت خاصی در انتخاب و تحلیل متون ادبی و تمرکز بر سطحی از دانش است که در منظر عمومی، به کارآیی مفید دانش فزایی دانش آموخته منجر می شود. زبان فارسی، به عنوان زبان رسمی ایران، با در اختیار داشتن بیش از هزار سال پیشینة درخشان بالش و نمو ادبی و میراث هزاران سالة سنتهای ادبی و روایی و زیباشناختی، زبانی است که پرداختن بدان، با هدف آموختن و کسب تسلط خلق و زایش، از دشواری های خاص خود برخوردار است. هدف این است که متخصص دانش، در هر شاخه ای از علوم و فنون، بتواند دانش خود را در بستر زبان رایج جامعة خویش بیان و منتقل کند و در برابر سلطة زبان و مصطلحات جهانی، بتواند به پایایی و زایایی زبان بومی خود در فرایند تولید علم کمک کند. زبان فارسی، زبان مادری همة ساکنان فلات ایران نبوده و نیست، اما زبانی است که حداقل در طول هزار سال گذشته، به عنوان زبان میانجی پیوند اقوام متفاوتی که در طول تاریخ در این سرزمین زیسته اند، برگزیده شده و حکومتهای بومی و بیگانه و دانشی مردمان، از آن برای خلق جاودانة زیستن خود یاری جسته اند. شاید اولین بستر رشد و شکوفایی این زبان، در گسترة مرزهای این سرزمین، شعر بوده است و پس از زیبایی، به تدریج، حوزه های دیوانی، دانش، تاریخ، تفکر و دین نیز در این زبان به بلوغ و پویایی رسیدند. این پویایی تا آن جا بوده است که در سده های هشتم تا دهم هجری، سنتهای خلق آثار علمی و دیوانی و ادبی و تاریخی به زبان فارسی، فراتر از فلات ایران، از شبه قارة هند تا آسیای میانه و آسیای صغیر گسترش داشته است. مقبولیت این زبان نیز تا آن جا بوده که سلسله های مغول حاکم بر هند، چون گورکانیان و بابریان، روزگاری بزرگ ترین حامیان زبان فارسی بوده اند و در دوره ای که آتش جنگ میان صفویان و سلاطین ترک عثمانی شعله ور بوده، سرایش به زبان فارسی و داشتن دیوانهای فارسی، از مهم ترین افتخارات سلاطین عثمانی به شمار می رفته است. چنین زبانی، هویتی فراتر از نقش آن به عنوان زبان مادری بخشی از اقوام ساکن در این بوم داشته، بلکه بخشی از میراث جهانی اندیشة بشری است. در راه آموزش تکمیلی چنین زبانی، ناگزیر از ارائة چهارچوبی فرهنگی و تاریخی برای این زبان هستیم که درک تاریخی و زیباشناختی مخاطب را ژرفا ببخشد. انتخاب متون ادبی در این کتاب، با چنین چشم اندازی، کوشیده است، علاوه بر تقویت ظرفیت زبانی دانشجویان، شعور فرهنگی و هوش تاریخی آنها را نیز در مسیر تعالی یاری کند. در کنار متون ادبی، دانشهای کاربردی و مهارتی، به ویژه در قلمروی تحقیق و نگارش، فضایی برای چالش ایجاد می کند که می تواند توان دانشجو را در مسیر استفاده از ظرفیت های زبان فارسی، در راستای خلق و گسترش دانش خود، تقویت کند. امید است، حساسیت همکاران مدرّس درس فارسی عمومی و غلبة فضای تبادل نظر و بحث و تفکر در جلسات کلاس و انجام تمرینهای مهارتی، که در آخر هر درس نمونه هایی از آنها پیشنهاد شده است، راه را برای نیل به این هدف ارزشمند هموارتر کند.