ادعای اصلی کتاب این است که رویکردهای تک‌بعدی اقتصادی که نواقص امور سیاسی و فرهنگی را با فرض برون‌زا بودن در تحلیل توسعه نادیده می‌گیرند در اصلاحات توسعه‌گرا راه به جایی نمی‌برند. بلکه ماهیت نهادهای سیاسی، هنجارهای فرهنگی و رفتار بازیگران در این چارچوب را باید به‌صورت درون‌زا مورد تحلیل قرار داد و دنبال راهکارهایی برای توسعه بود که اصلاحات سیاسی و اقتصادی را به‌طور همزمان پیگیری می‌کند. در این چارچوب، دو نیروی مهم یعنی بهبود مشارکت سیاسی و افزایش شفافیت در کتاب معرفی شده است. این دو نیرو می‌تواند کمک کند تا سیاست‌های اقتصادی مطلوب انتخاب شده و نیز با فساد و ناکارآمدهای دولت در ارائه خدمات عمومی مقابله شود.