بر خلاف واحدهای تحقیقاتی که در آنها هدف، معمولاً افزایش تولید با بکارگیری ترکیب خاصی از مواد غذایی است، در واحدهای تولیدی، مساله اصلی تعیین مقادیر انواع گوناگون مواد غذایی دامی است که باید مورد استفاده قرار گیرد تا مقدار معینی از جیره غذایی دام حاصل آید، جیره ای که تامین کننده نیازمندی های غذایی با کمترین هزینه ممکن و نیز متضمن افزایش وزن باشد. بنابر این با هدف مقایسه جیره های تحقیقاتی- تولیدی در سال 1376 با استفاده از اطلاعات ایستگاه دامپروری دانشکده کشاورزی کرج و به کمک روشبرنامه ریزی خطی این مطالعه صورت پذیرفت. نتایج مطالعه نشان می دهد که اولاً جیره اقتصادی از تنوع و هزینه کمتری نسبت به جیره تحقیقاتی برخوردار است. ثانیاً افزایش قیمت مواد غذایی منجر به افزایش مقدار مصرف کنسانتره در ترکیب جیره می شود. ثالثاً جیره های بهینه تقریبی، مکمل جیره بهینه است بگونه ای که هزینه ثابتی را در بر دارد و گزینه های گوناگونی را ایجاد می کنند. در پایان با توجه به یافته های مطالعه حاضر، شبیه سازی سیاست ها از طریق برنامه ریزی خطی و استفاده از برنامه ریزی تقریباً بهینه به عنوان راه کار ارائه شده است.

کلمات کلیدی