بخش قابل توجهی از ادبیات کلاسیک فارسی به آثار تعلیمی اختصاص دارد. عرفان و تصوف به عنوان یکی از زیرشاخه های اصلی آثار تعلیمی از جایگاهی با اهمیت برخوردار است. آثار تعلیمی عرفانی، مشحون از حکایات و داستانهای است که مفاهیم متعالی و آموزه های روحانی را برای مخاطبان خود ملموس و دلپذیر می سازند. بخشی از داستانهایی که در این آثار به وفور مشاهده می شود، حکایات مربوط به شخصیتهای نامدار عرفانی و احوال و گفتار آنان است. عطار نیشابوری از جمله سخنورانی است که در آثار منظوم و منثور خود به کرات از حکایات صوفیانه سود جسته است و آگاهی از کمّ و کیف نقل و روایت این حکایات در آثار عطار به عنوان یگانه شاعر ایرانی که در حجمی بسیار وسیع به نقل داستانهای مشایخ صوفیه پرداخته می تواند فلسفه و هدف وی از بازگویی و ترویج چنین حکایاتی را آشکار کند و شیوه های متنوع وی در داستان پردازی را بازشناساند.

کلمات کلیدی