بعد از هر بارندگی در مناطق خشک، حلالیت و بنابراین قابلیت دسترسی عناصر غذایی موجود در خاک به میزان قابل توجهی افزایش می یابد؛ که آن را اصطلاحا پالس آب و یا عناصر غذایی می گویند. فاصله زمانی نسبتا طولانی بین دو بارندگی نیز اینترپالس نامیده می شود. به منظور آگاهی از چگونگی تاثیر شرایط پالس و اینتر پالس بر رشد و استقرار نهالهای گیاهان، یک آزمایش گلخانه ای طراحی شد که در آن تیمارهای مختلف دسترسی به آب و عناصر غذایی بر گیاه مرتعی ارزن پادزهری (ntidotalea Panicum) بومی مناطق خشک ایران اعمال گردید. برای بررسی میزان جذب عناصر در زمان پالسها، و میزان هدر رفت آنها در زمانهای اینترپالس، از ایزوتوپهای پایدار ازت استفاده شد. نتایج نشان داد که گیاه ارزن در اوائل دوره رشد، بدلیل بالا بودن نسبت ریشه به ساقه و داشتن ریشه های ظریفتر، بیشتر قادر بود از پالسهای ازت 15 استفاده کند. استفاده بیشتر از پالسهای عناصر غذایی سبب بهبود استقرار نهال ارزن در شرایط رقابتی شد. از طرف دیگر مشخص شد که نهالهای جوان ارزن ، نسبت به پایه های مسن، راحتتر مواد غذایی جذب شده را از دست می دهند که این امر می تواند سبب تضعیف استقرار آنها در طبیعت گردد. بنابراین در شرایط طبیعی تنها در صورتی توانایی بیشتر نهالهای ارزن (در استفاده از پالسها) سبب بهبود استقرار آنها در طبیعت خواهد شد که فواصل بین رگبارهای ابتدای فصل کوتاه باشد، تا (در زمانهای اینتر پالس) عناصر جذب شده بصورت هدر رفت (مرگ اندامهای هوایی گیاه) از دسترس خارج نگردد.

کلمات کلیدی