یکی از بهترین شیوه های افزایش توان بی هوازی در رشته های سرعتی، تمرینات نسبتاًًً جدیدی به نام پلایومتریک است. برای این که ناجی غریق بتواند به سرعت شنا کند باید قادر باشد نیروی زیادی را به سرعت و با شدت کافی از طریق دست ها و پاها برای پیشروی در آب به کار ببرد. به بیان دیگر برای پیشروی در آب به قدرت و سرعت انقباض نیاز است که هر دو عامل را می توان از طریق تمرینات پلایومتریک، بهتر افزایش داد. روش شناسی: هدف از این تحقیق، مقایسة تأثیر تمرینات پلایومتریکی در آب و خشکی بر توان بی هوازی ناجیان غریق بود. بدین منظور 22 نفر داوطلب از ناجیان غریق با دامنة سنی 31-21 سال به طور تصادفی به سه گروه تمرین در آب (7 نفر)، تمرین در خشکی(7 نفر) و کنترل(8 نفر) تقسیم شدند. پیش از اجرای تمرینات، از گروه ها پیش آزمون: 33 متر شنای کرال سینه سربالا، طول شیرجه، توان بی هوازی (وینگیت و رست) به عمل آمد. سپس هر یک از دو گروه تمرین در آب و خشکی، به مدت شش هفته سه جلسه ای (18 جلسه) به انجام تمرینات منتخب پلایومتریک پرداختند و گروه کنترل در این مدت هیچ تمرینی انجام ندادند. پس از دورة تمرینی، از آزمودنی ها پس آزمون گرفته شد. در پایان پس از تایید نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون‏های تی- استیودنت، تحلیل واریانس یک طرفه، مقایسة میانگین های سه گروه در سطح آلفای 05/0 آزمایش گردید. یافته ها: هر دو تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی موجب بهبود معنادار رکورد 33 متر شنای کرال سینه سربالا، طول شیرجه، توان بی هوازی وینگیت، توان حداقل، حداکثرو متوسط آزمون رست شد(05/0P). بین رکورد 33 متر شنای کرال سینه سربالا، طول شیرجه، توان بی هوازی وینگیت، توان حداقل، حداکثرو متوسط آزمون رست دو گروه تمرین در آب و خشکی، تفاوت معناداری مشاهده نشد(05/0P). بحث و نتیجه گیری: با توجه به بهبود یکسان همة متغیر های وابسته در دو گروه تمرینی و نبود تفاوت معنادار بین دو گروه و نیز در دسترس بودن آب برای ناجیان غریق و شناگران، بی نیازی به وسایل خاص جهت انجام تمرینات در آب و کاهش احتمال بروز گرفتگی عضلانی و آسیب مفصلی، تمرینات پلایومتریکی در آب پیشنهاد می شود. واژه های کلیدی: تمرینات پلایومتریک- توان بی هوازی- ناجی غریق.

کلمات کلیدی