چکیده در این مطالعه تلاش می‌شود تا کشش‌های تولید به تفکیک عامل سرمایه انسانی و دیگر عوامل تولید به منظور شناسایی اهمیت سرمایه انسانی در مقایسه با سرمایه فیزیکی بخش دولتی و بخش خصوصی برآورد شود. بدین منظور ابتدا مبانی نظری مدلهای رشد و مطالعات صورت گرفته درگذشته مورد بررسی قرار گرفته، سپس مدلی از سرمایه انسانی که منکیو، رومر و ویل(MRW ) ارائه داده‌اند طی دوره 85-1357 برای اقتصاد ایران با استفاده از الگوی خود بازگشت با وقفه‌های توزیعی( ) برآورد شده است. در این تحقیق از متوسط سالهای تحصیل به عنوان شاخص سرمایه انسانی استفاده شده است. نتایج برآورد مدل حاکی از آن است که در کوتاه‌مدت و بلند‌مدت کشش تولید نسبت به سرمایه انسانی از سرمایه فیزیکی بخش دولتی و خصوصی بیشتر است و ضریب تصحیح خطا نشان می‌دهد که در هر دوره 34 درصد از عدم تعادل در تولید ناخالص داخلی سرانه تعدیل شده و به سمت روند بلند مدت خود نزدیک شده است.

کلمات کلیدی