چکیده در واقع پایداری, مجموعه ای از ابعاد اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی است که در تعامل و تقابل این ابعاد, پایداری و یا عدم پایداری تحقق می یابد. در این رویکرد تبیین وضع موجود جوامع روستایی، ساختار، مشکلات، روند توسعه و بویژه سطح رفاه ساکنین نواحی روستایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف اصلی این پژوهش معرفی نظریه مجموعه های فازی و بسط مدلهای ریاضی فازی برای ارزیابی پایداری سکونتگاههای روستایی برپایه شاخصهای اجتماعی است. بدین ترتیب درک و شناسایی وضع موجود و شرایط حاکم بر نظامهای محلی، منطقه ای و ملی و آگاهی از پایداری اجتماعی در سطح جوامع روستایی اعتبار ویژه ای را در تصمیم گیریها داراست. شاخصهای اجتماعی و نهادی که در سطوح متفاوت مورد سنجش قرار می گیرند، قادرند به میزان قابل توجهی سطح رفاه و کیفیت زندگی جوامع روستایی را ترسیم نموده و شرایط پایداری اجتماعی آنان را در مقایسه با سایر جوامع نشان دهند. پایداری اجتماعی یکی از ارکان اساسی در پایداری است که در مکانیزم ارزیابی و سنجش پایداری چه در سطح بین المللی و چه در سطح محلی کمتر به آن توجه شده است. پایداری واقعی بدون توجه به ابعاد اجتماعی توسعه پایدار امکان پذیر نمی باشد. جهت ارزیابی پایداری اجتماعی روشهای گوناگونی رایج است اما نظریه مجموعه های فازی قادر است نظرات انسان در رابطه با پایداری را به یک مدل ریاضی علمی متصل کند. که بالاترین درجه پایداری اجتماعی در روستای زو و پایین ترین آن در روستای سرانی سنجش گردید. نتایج حاصل از این مطالعه به شکل آشکاری ارتباط معنادار بین کلیت پایداری اجتماعی و میزان مشارکت اجتماعی را به نمایش می گذارد که نقطه قابل اتکایی جهت تعیین خط مشی برنامه های توسعه روستایی است.

کلمات کلیدی