مخروط افکنه ها از عوارض مهم ژئومورفولوژیکی و میراث تغییرات دوره کواترنر بوده که با تأمین آب و خاک کافی بستری مناسب برای فعالیت‌های انسانی به شمار می روند. دشت جوین به عنوان یکی از قطب‌های کشاورزی استان خراسان رضوی با وجود مخروط‌افکنه‌های متعدد یکی از کانون‌های سکونت بشری از گذشته‌های دور محسوب می‌شود. هدف از این تحقیق جستجوی ارتباط بین نهاده‌های طبیعی موجود بر روی مخروط‌افکنه‌ها و پایداری سکونتگاه‌های روستایی می‌باشد، بر این اساس نتایج نشان می‌دهد که رابطه‌ای معنادار قوی بین داده‌های طبیعی مخروط‌افکنه‌ها یعنی آب و اراضی کشاورزی و روند تحولات جمعیت در دوره 85-1355 به عنوان یکی از پارامترهای سنجش پایداری سکونتگاه‌های روستایی وجود دارد. به نحوی که میزان همبستگی بین سرانه اراضی کشاورزی و رشد جمعیت به 759/0 نزدیک می‌شود. با توجه به یافته‌های پژوهش، راهکارهای اجرایی برای تداوم پایداری سکونتگاه‌های روستایی از قبیل تغییر در نحوه استفاده از منابع آب و خاک و... ارائه شده است.

کلمات کلیدی