به منظور برسی و شناسایی تاثیر روشهای مخلتف تعیین ضریب زبری مانینگ، در برآورد مساحت اراضی سیل گیر و در نتیجه، قضاوت و اقدامات مهندسی، با استفاده از پیوست HEC – GeoRAS که امکان ارتباط مدل HEC-RAS و نرم افزار ArcView را فراهم می سازد، 103 مقطع عرضی در طول 5.5 کیلومتر از رودخانه بابلرود در نظر گرفته شد. سپس با توجه به بازدیدهای میدانی به عمل آمده، کل منطقه به 10 بازه، به فواصل 500 متری تقسیم و مقادیر ضریب زبری مانینگ برای هر یک از مقاطع و سیلاب دشت های ساحل چپ و راست به مدل معرفی و نهایتا 35 نقشه پهنه سیل گیر، در 7 دوره بازگشت مختلف، به 5 روش کاون، چاو، عکس و اسلاید، سازمان حفاظت خاک آمریکا (SCS) و دفتر تحقیقات و معیارهای فنی سازمان مدیریت و برنامه ریزی تهیه و مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. در نهایت ضمن بیان معایب و مزایای روش های مورد بررسی نتیجه گرفته شد که تغییرات بسیار ناچیز در مقدار ضریب زبری مانینگ می تواند موجب ایجاد ده ها هزار متر مربع تفاوت، در سطح سیل گیری اراضی مورد نظر گردد. همچنین از بین 5 روش تعیین ضریب زبری مانینگ، به ترتیب روش های کاون، سازمان حفاظت خاک آمریکا، چاو سامان مدیریت و برنامه ریزی و عکس و اسلاید موجب ایجاد بیشترین سطح سیل گیری در دوره های بازگشت مختلف گردیده و روش های کاون، SCS، چاو و سازمان مدیریت و برنامه ریزی (دو به دو) دارای بیشترین تشابه از نظر نتایج حاصله می باشند. در حالی که مقادیر پهنه های سیل از روش عکس و اسلاید در دوره های بازگشت مختلف با سایر روش ها تشابه چندانی ندارد.

کلمات کلیدی