این مقاله درصدد آن است تا با روشی توصیفی-تحلیلی در چارچوب تحلیل گفتمان انتقادی به بررسی نمود زبانی قدرت در نامه های مولانا از طریق متغیر شیوه بیان که بر دو نوع بیان مستقیم و غیرمستقیم است, بپردازد. برای بررسی این متغیر زبانی در چهل نامه نخست نامه ها به دو رده اصلی غیرخویشاوندان و خویشاوندان رده بندی شد. سپس هر یک از رده ها به دو رده فرعی تقسیم گردید: رده غیرخویشاوندان به رده های سیاسیون و مریدان و رده خویشاوندان به رده های فرزندان و عروس. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که در نامه های بررسی شده, شیوه بیان غالب غیرمستقیم است که مولانا از این شیوه بیان برای حفظ وجهه رده سیاسیون و رعایت ادب در برابر آنها بهره جسته است که این نشان دهنده در موضع قدرت بودن این رده نسبت به وی می باشد. شیوه بیانی دیگر که به میزان محدودی در نامه ها به کار رفته, بیان مستقیم است که نشان دهنده تهدید وجهه رده سیاسیون و نیز فرادست بودن مولانا و در جایگاه قدرت بودن وی نسبت به رده های مریدان, فرزندان و عروس است.

کلمات کلیدی