نظام سیاسی پهلوی، برای کسب، نگهداشت و افزایش قدرت، به دلایلی تاریخی، نتوانسته بود بر پایه‌های حقانی قدرت سیاسی (دین، عرف و قانون) تکیه کند. نظام خودکامه، در محیط سیاسی داخلی، بر دو بنیان، استوار می‌شود: ازیک‌سو، مخالفین خود را به شیوه‌های گوناگون، سرکوب می‌کند؛ ازدیگرسو، برای تأمین منابع مالی مورد نیاز برای گسترده‌سازی کارویژه‌های دولت، به تصاحب اقتدارگرایانه منابع کشور می‌پردازد. در محیط بین‌المللی، نظام سیاسی خودکامه اجاره‌دار، تلاش می‌کند با جلب حمایت قطب‌های قدرت بین‌المللی، به جبران ضعفی بپردازد که در محیط داخلی با آن روبروست. آموزه نیکسون/ کیسینجر در سیاست خارجی آمریکا، این امکان را فراهم کرد تا بازیگر دست‌نشانده، بتواند در محیط بین‌المللی، با وابستگی به یک ابرقدرت، منافع قابل توجهی را به‌دست آورد. در دکترین نیکسون/کیسینجر، ثبات در ساختار نظام بین‌المللی، از طریق تنظیم سازوکار توازن قدرت پدید می‌آمد. در این معادله قدرت، ایران به عنوان ژاندارم منطقه، از سویی، با کاهش هزینه‌های امنیتی آمریکا، به ثبات ساختار بین‌المللی کمک می‌کرد. اما از سوی دیگر، با افزایش ناامنی و سرکوب داخلی، میدان عمل کارگزار انقلابی را گسترش می‌داد. از نظر نگارندگان، مبنای نظری ساختار توازن قدرت، در آموزه نیکسون/کیسینجر، به تناقض‌نمای زبرنظری میان ساختار توازن قدرت و کارگزار انقلابی، اشاره دارد که می‌توان با تکیه بر آن، وقوع انقلاب اسلامی‌و گسست پیوند ژنرال/ ژاندارم، را بررسی کرد.

کلمات کلیدی