یکی از مواضعی که بسیار محلّ اختلاف است إعراب صفتی است که بعد از فعل منصوب می شود برخی از نحویان آن را جانشین مفعول مطلق می شمارند چنان که در کتاب های جدید نحوی این گونه اعراب و ترکیب را فراوان می بینیم, برخی چون سیبویه و ابن هشام نیابت صفت را از مفعول مطلق جایز نمی دانند و به همین روی در این آیه شریفه صالحارا بر خلاف رأی رایجِِ نخست, حال برای مصدرِ محذوف می دانند,امر دیگری که در خصوص این آیه شریفه و نظایر آن اهمّیت دارد این است که اگر موصوف محذوفی را همچون عملا در نظر بگیریم این موصوفِ محذوف خود چه نقشی دارد؟تأمّل در این مسأله علاوه بر آن که به درک عمیق تر قرآن کریم کمک خواهد کرد موجب تعمیق فهم ما در نگاه به منصوبات متشابه نیز می تواند باشد. نگارنده در این مقاله می کوشد اختلاف آرا نحویان و مفسّران را پیرامون این ساختار نحوی بررسی کند و نمونه های دیگر آن را در قرآن کریم بجوید واز طریق این واکاوی نشان دهد که به کمک دلالت سیاق و قرائن کلامی در هر موضع, کدام إعراب و ساختار نحوی ترجیح دارد.

کلمات کلیدی