مقدمه: بیماری های قلبی عروقی علت اصلی ناتوانی و مرگ در سراسر جهان هستند و هموسیستئین و اسیداوریک دو ریسک فاکتور مستقل این بیماری ها می باشند(2،1). چرچ و همکاران(2002) در یک مطالعه مقطعی گزارش نمودند که آمادگی جسمانی ارتباطی معکوس و چاقی ارتباطی مستقیم با سطح اسیداوریک دارد(1). علی پور و همکاران(1386) نشان دادند که 12هفته تمرین هوازی روی تردمیل باعث کاهش معنی دار سطح هموسیستئین در خرگوش می شود(2). با توجه به عدم تحقیقات کافی در این زمینه، هدف این مطالعه طولی بررسی تاثیر سه ماه تمرین هوازی بر سطوح هموسیستئین، اسیداوریک و لیپیدهای سرم مردان میانسال سالم و غیرفعال بود. روش شناسی: 21مرد میانسال سالم و غیرفعال که میزان سلامت و فعالیت بدنی آنها با استفاده از معاینه پزشک و پرسشنامه تعیین شده بود، به طور تصادفی به دو گروه تجربی(11 نفر، سن: 4.43±44.73، وزن(kg): 9.36±81.84، قد(m): 0.04±1.73) و کنترل(10 نفر، سن: 8.03±41.16، وزن: 14.81±78.18، قد: 0.07±1.73) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 3 ماه(هفته ای 3 جلسه) تمرین دوی تداومی با شدت 75 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب(از 15 دقیقه در اولین جلسه تا 30 دقیقه در جلسات نهایی) بود(3). میزان توان هوازی، چربی بدن و سطوح هموسیستئین، اسیداوریک، گلوکز، LDL، HDL، TG و TC قبل و پس از تمرینات اندازه گیری شد. برای مقایسه نتایج درون گروهی از آزمون تی وابسته و برای مقایسه نتایج بین گروهی از آزمون تی مستقل استفاده شد(P<0.05). یافته های تحقیق: تجزیه و تحلیل داده ها کاهش معنی دار BMI، هموسیستئین، اسیداوریک، TG و TG/HDL و افزایش معنی دار توان هوازی آزمودنی های گروه تجربی را پس از پایان تمرینات نشان داد. بحث: نتایج تحقیق نشان داد که تمرین هوازی منظم موجب کاهش سطح هموسیستئین می شود. این یافته با یافته های علی پور و همکاران(1386) همخوانی داشت، ولی با نتایج اکورا و همکاران(2006) همخوانی نداشت(4،2). شدت، نوع و مدت تمرین، سن و نژاد عواملی هستند که موجب تفاوت نتایج این تحقیق با نتایج اکورا و همکاران(2006) شده است، چراکه بخش اصلی پروتکل تمرینی در پژوهش اکورا و همکاران(2006) شامل فعالیت بدنی روی دوچرخه کارسنج با شدت 55% تا 75% Vo2max بود(4). در طی ورزش به دلیل افزایش نیاز به انرژی کاتابولیسم اسیدهای آمینه مانند متیونین افزایش می یابد که باعث کاهش غلظت متیونین و در نتیجه کاهش هموسیستئین می شود(5). غلظت اسیداوریک سرم پس از پایان تمرینات در گروه تجربی کاهش معنی داری داشت که با یافته تکین(2010) همسو نبود(6). او گزارش کرد که 6 هفته تمرینات هوازی و بی هوازی باعث افزایش اسیداوریک در مردان ورزشکار می شود. نوع و شدت تمرین می توانند دو عامل موثر در تفاوت نتایج این تحقیق با تحقیق تکین(2010) باشند. مکانیزم احتمالی کاهش اسیداوریک شامل افزایش توان هوازی است که اتکا به دآمیناسیون AMP جهت تامین ATP سلولی را کاهش داده و در نهایت از افزایش اسیداوریک جلوگیری می نماید. نتیجه گیری: ورزش هوازی منظم از طریق کاهش هموسیستئین، اسیداوریک و TG و افزایش توان هوازی موجب کاهش خطر ابتلا به آتروسکلروز در مردان میانسال می شود.

کلمات کلیدی