مقدمه: تجویز داروهای هوشبر عمومی بویژه در دوران های بحرانی رشد گاهی منجر به ناهنجاری های جدی یا عوارض جانبی می‏شود. داروهای هوشبر می‏توانند در دوره بحرانی رشد، بر تکوین و سیناپتوژنز مغز اثر‏ بگذارند. در مورد اثر باربیتورات‏ها (حفاظت‏کنندگی یا تخریب عصبی) تناقض وجود دارد. هدف از این پژوهش بررسی رابطه بیهوشی مکرر توسط تیوپنتال (آگونیستGABAA) در دوره نوزادی با میزان تشنج پذیری القاء شده توسط پنتیلن تترازول (PTZ) و میزان پاسخ به درد در دوران بلوغ در رت ویستار می‏باشد. مواد و روشها: 40 رت نر نوزاد به 2 گروه شم و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی (n=20) روزانه با دوز mg/kg30 تیوپنتال تیمار در روزهای 10 تا 20 پس از تولد عمیقا بیهوش شدند، برای گروه شم سرم فیزیولوژی استفاده شد. پس از بلوغ، حملات تشنجی با تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول (PTZ) ( mg/kg45 ) القا شده و زمان تاخیر بروز حملات تشنجی بعد از تزریق PTZ ثبت گردید. همچنین پاسخ به درد بطور همزمان با آزمون tail-flick و آزمون فرمالین ارزیابی شد. نتایج وبحث: تفاوت معنی‏داری در بروز حملات تشنجی و حساسیت به درد در دو مدل آزمون درد ذکر شده بین گروههای شم و تجربی وجود نداشت. داروهایی که بر رسپتورهای تحریکی یا مهاری اثر می‏کنند(به عنوان مثال باربیتورات‏ها برآگونیست GABAA)، وقتی در دوران بحرانی رشد مغز استفاده شود می‏توانند اثرات تخریب‏کنندگی عصبی داشته باشند. اما احتمال بهبود یا ترمیم ساختارهای عصبی حیوان به عنوان یک واکنش جبرانی می‏تواند در طی دوران رشد پس از تولد و بلوغ مطرح شود. با این وجود برای شفاف‏سازی جنبه‏های رفتاری، عصبی و سیتولوژیک باید تحقیق و بررسی بیشتری صورت گیرد.

کلمات کلیدی