به منظور بررسی اثر شوری در سه مرحله رشدی بر فعالیت آنزیم سوپر اکسید دسموتاز و برخی از خصوصیات فیزیولوژیک دو رقم گندم، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی و با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی پژوهشکده کشاورزی، پزشکی و صنعتی هسته ای کرج اجراء شد. تیمار زمان نمونه برداری در سه مرحله رشدی (پنجه زنی، گرده افشانی و 10 روز پس از گرده افشانی) در پلات اصلی و ترکیب دو رقم گندم به نامهای بم مقاوم به تنش شوری و تجن (حساس به تنش شوری به صورت فاکتوریل ،به همراه پنج تیمار شوری 1،3 (10 و 8 ،6 ، 12 دسی زیمنس بر متر در پلات های فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج آزمایش نشان داد تنش شوری در طول فصل رشد مقدار نسبی آب گیاه (RWC) و میزان پروتئین های محلول در هر دو رقم را کاهش داد. فعالیت آنز یم سوپر اکسید و سبب افزایش میزان کل کلروفیل، مالوندآلدئید (MDA) نیز در شرایط آبیاری با آب شور به طور معنی داری افزایش یافت. نتایج حاکی از آن بود که رقم مقاوم بم که در شرایط تنش شوری از دسموتاز(SOD) مالوندآلدئید پائین تر، مقدار نسبی آب کمتر، پروتئین بیشتر و میزان کلروفیل کمتری برخوردار بود، بیشترین فعالیت آنزیم سوپر اکسید دسموتاز را نیز در و میزان کلروفیل بالاتری از خود نشان داد، اما RWC مقایسه با رقم تجن از خود نشان داد. رقم حساس تجن در شرایط تنش در مقایسه با شاهد همراه نبود. بنابراین به نظر می رسد عدم افزایش کافی در فعالیت آنزیم های آنتی SOD افزایش در شاخصهای فیزیولوژیکی مذکور با فعالیت بیشتر آنزیم اکسیدان در رقم تجن منجر به کاهش توانائی گیاه جهت تحمل صدمات ناشی از تنش شوری می گردد، لذا رقم حساس به شوری تجن با استفاده از و افزایش میزان کلروفیل به مقابله با تنش شوری پرداخته است. بنابراین به نظر می رسد، RWC مکانیز م های اجتناب از شوری مانند حفظ مقادیر بالاتر مطالعه برخی از صفات فیزیولوژیک مهم در حساس ترین مراحل رشدی گیاه می تواند در تعیین میزان تحمل به شوری ارقام گندم موثر باشد.

کلمات کلیدی