مقدمه و هدف: نا توانایی‌های یادگیری یکی از مهم‌ترین علل افت تحصیلی دانش آموزان بوده و بررسی عوامل تأثیر گذار بر نارساخوانی به عنوان شایع‌ترین اختلال یادگیری در کودکان، حائز اهمیت می‌باشد. از آنجایی که بازداری و توجه دو عامل اثر گذار بر توانایی خواندن محسوب می‌شوند، لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی فرایند رشد بازداری و توجه در دانش آموزان نارساخوان صورت پذیرفت. روش: پژوهش حاضر از نوع مقطعی می‌باشد. بدین منظور 30 دانش آموز دختر و پسر دبستانی با روش نمونه گیری خوشه ای ( 15 نفر پایه دوم و 15 نفر پایه پنجم) انتخاب شدند. برای سنجش بازداری از دو آزمون استروپ، go/nogo و برای سنجش توجه پایدار از آزمون عملکرد پیوسته استفاده شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون خی دو و آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که بین عملکرد آزمودنی‌های دو گروه در نمره تداخل آزمون استروپ، تعداد پاسخ درست، خطای حذف و خطای ارائه در آزمون go/nogo، خطای ارائه، تعداد پاسخ درست و خطای حذف در آزمون عملکرد پیوسته تفاوت معناداری وجود دارد. در حالیکه بین تعداد پاسخ درست، تعداد خطا و تعداد پاسخ های نداده در آزمون استروپ تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: از یافته های پژوهش چنین استنباط می‌گردد که با افزایش سن، توانایی بازداری شناختی، بازداری رفتاری و توجه در کودکان نارساخوان به طور معناداری افزایش می‌یابد. پس می‌توان گفت مشکل بیشتر در خواندن برای کودکان نارساخوان سنین پایین‌تر به دلیل آنست که در این توانایی‌ها هنوز به رشد مطلوبی نرسیده‌اند به گونه‌ای که با افزایش سن مشکلات آن‌ها در این زمینه تا حدی بهبود می‌یابد.

کلمات کلیدی