هدف اصلی تحقیق حاضر تأثیر تصویرسازی کانون توجه و سن بر اجرا و یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. به این منظور 33 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد جهرم و 33 نفر از دانش‌آموزان چهارم و پنجم ابتدایی این شهرستان که همگی پسر و راست دست بودند و امتیاز مورد نظر را از آزمون 2 VMIQ-بدست آوردند، انتخاب و به صورت تصادفی ساده در هر گروه سنی به 3 گروه 11 نفری تقسیم شدند. در هر گروه سنی به صورت مشابه، گروههای تصویرساز توجه درونی، تصویرساز توجه بیرونی و کنترل، وجود داشتند. ابتدا تمام شرکت کنندگان به صورت یکسان پرتاب دارت به سمت هدف را آموزش دیدند و هر فرد در پیش آزمون 3 راند 5 پرتابی به سمت تخته دارت انجام داد. سپس افراد در گروه های مختلف به مدت 6 جلسه و هر جلسه 5 دقیقه به تصویرسازی مربوطه شان پرداختند. در پایان جلسه ششم، یک پس آزمون، مشابه پیش آزمون و همچنین پس از گذشت 48 ساعت از آخرین پرتاب، آزمون یادداری تاخیری گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یکطرفه ، واریانس دو طرفه و آزمون تعقیبیLSD و برای رسم نمودارها از نرم افزار اکسل استفاده شد. در کل نتایج نشان داد که تصویرسازی توجه درونی و بیرونی اجرای کودکان را بهبود بخشیده ولی در مرحله یادداری اختلاف معنی داری بین دو گروه تجربی و کنترل مشاهده نشد. با این حال یافته ها نشان داد که بزرگسالان در دو گروه تجربی تصویرسازی توجه درونی و بیرونی در مرحله اجرا بهتر از گروه کنترل عمل کرده و گروه تصویرسازی توجه بیرونی ثبات بیشتری را درحین یادگیری نسبت به گروه تصویرسازی درونی تجربه کرده اند. به عبارتی عدم تأثیر معنی-دار سن بر اجرای مهارت پرتاب دارت و تاثیر معنی دار سن بر یادگیری مهارت پرتاب دارت مشاهده گردید.

کلمات کلیدی