از قاسمی حسینی گنابادی (متوفی 982 ق.)، مثنوی‌های متعددی باقی مانده است که مجموع آنها بالغ بر سی و پنج هزار بیت می‌شود. موضوع سروده‌های شاعر، شامل اشعار حماسی، غنایی، حکمت و موعظه است. شیوایی و رسایی شعر وی و نکته‌پردازی‌ها و ایجاز، وی را بر اقران خویش برتری داده است. مثنوی‌های وی با وجود زیبایی‌های خاص شعری، هنوز چاپ علمی و منقحی نشده و دربارة آثار وی، کار علمی و جدّی انجام نگرفته است. در این مقاله، به معرفی آثار قاسمی با استفاده از نویافته‌هایی که از لابه‌لای آثار او به هنگام تصحیح به دست آمد، پرداخته شده است. نه مثنوی و سه قطعه نثر باقی مانده از او، بررسی و در حد یک مقاله معرفی شده است. از آثار دیگر وی که فقط نامی از آنها باقی مانده هم سخن گفته شده است. وی مثنویی بر وزن شهنشاه‌نامه، برای والی دیار بکر سروده و دیوانی هم داشته استکه با تفحّصی که در فهارس ایران و هند و اروپا حاصل شد، از اشعارِ گم شدة شاعر نسخه‌ای یافت نشد.

کلمات کلیدی