به‌منظور بررسی اثر گیاهان پوششی و کودهای بیولوژیک بر خصوصیات کمی و کیفی کنجد ( Sesamum indicum L.)، آزمایشی در سال زراعی 89-1388 به‌صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعۀ تحقیقاتی دانشکدۀ کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. فاکتور کرت اصلی، کشت و عدم کشت گیاه پوششی و فاکتور کرت فرعی، انواع کود بیولوژیک در چهار سطح 1: نیتروکسین (دارای باکتری‌های Azotobacter sp. و Azospirillum sp.)، 2- بیوفسفر یا باکتری‌های حل‌کننده فسفات یا PSB (دارای باکتری‌های Bacillus sp. و Pseudomonas sp.)، 3- بیوسولفور یا باکتری‌های حل‌کننده گوگرد یا SSB (Thiobacillus spp.) و 4- شاهد (بدون کود) بودند. نتایج نشان داد که کودهای بیولوژیک در مقایسه با شاهد، زمان رسیدن به حداکثر شاخص سطح برگ را 15 روز جلو انداختند و به دنبال آن حداکثر کسر تشعشع جذب شده و تولید ماده خشک نیز در این تیمارها، 15 روز نسبت به شاهد جلوتر بود و در روز شصتم پس از کاشت به وقوع پیوست. اگر چه ضریب خاموشی نور در حالت عدم کاربرد کود، بیشتر از ضریب خاموشی نور در نتیجه استفاده از کودهای بیولوژیک بود (78/0 در برابر 69/0)، ولی به‌دلیل کارآیی مصرف نور بیشتر کنجد در نتیجه استفاده از بیوسولفور و نیتروکسین (به‌ترتیب 31/1 و 24/1 گرم بر مگاژول) نسبت به شاهد (09/1 گرم بر مگاژول)، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه و شاخص برداشت در نتیجه کاربرد کودهای بیولوژیک به‌طور معنی‌داری بیشتر از شاهد بود.

کلمات کلیدی