لیبرالیسم، از پربسامدترین واژه‌‌گان تاریخ اندیشه‌ی سیاسی مدرن است؛ نوعی ایدئولوژی و گونه‌ای جهان‌بینی، که فرد را پایه‌ی ارزش‌های اخلاقی می‌شمارد و همه‌ی افراد را دارای ارزش برابر می‌داند. لیبرالیسم، برپایه‌ی مخالفت با استبداد مطلقه، دفاع از پارلمانتاریسم، نگاه‌بانی از آزادی‌های بورژوایی، گسترش مناسبات سرمایه‌دارانه به‌زیانِ مناسبات فئودالی (پشتیبانی از جریان آزادِ سرمایه و تجارت)، و مخالفت با تندروی‌های انقلابی، استوار شده و گسترش یافته است. مترجمان ایرانی، هنگامِ پارسی‌گردانیِ لیبرالیسم، از واژه‌‌گانِ گوناگون، بهره گرفته‌اند: آزاده‌گری، آزادمَنِشی‌گری، فلسفه‌ی آزادی‌طلبی، آزادگی، آزادی‌خواهی، آزادی‌گرایی، آزادی‌جویی، آزادمَنِشی، اعتدال‌گروی، آزاده‌گروی، و، اباحی‌گری. پیروزی انقلاب اسلامی، هم ازیک‌سو، دست‌آمدِ کشاکشِ انقلابیون، بر سر هم‌راهی و ناهم‌راهی با درون‌مایه‌های واژه‌ی لیبرالیسم بود؛ و هم، ازدیگرسو، کناکنش‌های ایدئولوژیک فراوانی را میان موافقان و مخالفان لیبرالیسم پدیدار ساخت. نگارندگان، با درون‌کاویِ برابرسنجانه‌ی برخی کتاب‌ها و نشریه‌ها، کوشش خواهند کرد نشان دهند که ناهمانندی‌ها در پارسی‌گردانیِ لیبرالیسم، نمایان‌گرِ علاقه‌مندی‌های ایدئولوژیک در ترجمه‌ی متون است؛ زین‌سبب، می‌توان، ترجمه‌ی ایدئولوژیک را (پارسی‌گردانیِ انگارگانی)، از مقوله‌ی ترجمه‌هایِ دست‌کاری‌شده (که به‌نظرمی‌رسد چاره‌ناپذیر هم هست)، به‌شمار آورد.

کلمات کلیدی