ویژگی بارز نوشته های منثور در چند دهه اخیر در فرانسه، نقش زندگی فردی نویسنده در شکل گیری آثار ادبی است به گونه ای که می توان ادبیات این دوره را ادبیاتِ خودنوشته نامید. اما ترسیم قالبی کلی و مشترک برای این آثار به نظر دشوار می آید چرا که از یک سو، خودنوشته های موجود دارای ویژگی های خاص و منحصر بفردی هستند که نامگذاری آنها را دشوار می نماید و از سوی دیگر، فقدان تفاهم بر سر معنای مفاهیم موجود باعث شده است که این مفاهیم به راحتی جایگزین یکدیگر شوند و درک یکسانی از آنها وجود نداشته نباشد. با ظهور واژه ی «اتوفیکسیون» - که ما آن را خودرُمان مینامیم - آشفتگی در مرز بین انواع خودنوشته پدید آمده و به ویژه به نظر می رسد که جایگاه «اتوبیوگرافی» (خودنگاری) به عنوان یک ژانر ادبی منحصر به فرد متزلزل شده است. علاوه بر این، برای ما فارسی زبانان، فقدان معادل فارسی مشترک برای انواع خودنوشته مزید بر علت شده و به دشواری درک مساله میافزاید. در پژوهش حاضر برآنیم تا با تشریح تمایز موجود بین انواع مطرح خودنوشته و نیز ارائه معادل فارسی دقیق برای آنها، با نگرش تحلیلی-انتقادی به مساله ی تعریف نثر معاصر فرانسه و کاربردهای متناقض و، به نظر نگارنده ی این سطور، نادرست از مفهوم «اتوفیکسیون» بپردازیم تا ببینیم آیا به راستی نمی توان تصویر مشخصی از نوشته های منثور این دوره ارائه داد؟

کلمات کلیدی