زمینه و هدف: فرزندان مادران با دیابت بارداری در معرض خطر بروز برخی از عوارض چنین حاملگی هائی از جمله ماکروزومی، تغییرات مورفولوژیک قلب و عروق بزرگ و نیز کلیه ها قرار دارند. این مطالعه با هدف بررسی اثرات اختلال زای دیابت بارداری بر زاده ها در رت انجام شد. مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی، رتهای ماده باردار از نژاد ویستار به 4 گروه کنترل، دیابتی شده با تزریق استرپتوزوتوسین (mg/kg50)، هیپرگلیسمیک با تزریق گلوکز هیپرتونیک (g/kg2) به همراه مدروکسی پروژسترونmg/kg) 3) (GM) و شم تقسیم بندی شدند. وزن بدن و نیز وزن ارگانها شامل قلب و کلیه ها در زاده های 1روزه اندازه گیری شد. همچنین بر روی برخی زاده ها مطالعات بافت شناسی شامل اندازه گیری حجم کل قلب، حفرات بطنها، قشر کلیه و نیز شمارش تعداد کل گلومرولها در هر کلیه صورت گرفت. یافته ها: وزن بدن زاده ها در گروه استرپتوزوتوسین بطور معنی‌داری بالاتر از کنترل (001 /0 P<)، شم (05/0 (P< و نیز گروه GM بود (001/0< P). وزن بدن زاده ها در گروهGM کاهش معنی‌داری را نسبت به شم نشان داد (01/0P<). وزن کلیه ها در گروه GM بطور معنی‌داری کمتر از شم بود (05/0P<). در مطالعات بافت شناسی بر روی قلب و کلیه تفاوت معنی‌داری بین گروه ها مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: تجویز گلوکز و مدروکسی پروژسترون به رتهای باردار مدلی مناسب برای مطالعه GDM انسانی است و ایجاد دیابت و یا هیپرگلیسمی در رت های باردار موجب تغییراتی در وزن بدن و برخی از ارگانها می شود اما منجر به تغییرات ساختمانی در بافتهای مختلف نمی گردد. ________________________________________

کلمات کلیدی