خلیل حاوی، نوازنده ی سمفونی درد عرب و روایتگر داستان فرود و غربت ماندگارشان در سال 1919در شویر لبنان چشم به جهان گشود و او که در جستجوی راز هستی بود، تحصیلات خود را در رشته ی فلسفه در دانشگاه کمبریج به پایان رساند؛ سروده های او به روشنی، بازگو کننده ی حال پریشان او و ترسیم گر ژرفای نومیدی در نگاهش نسبت به سرانجام انسانِ آواره در هستی است؛ خلیل حاوی در برابر دروغ هایی که هستی را تیره و تار ساخته است تاب نیاورد و در سرداب سکوتی جانگداز، تراژدی مرگ خویش را در ژوئن 1982 م زمزمه کرد. نویسندگان در این نوشتار برآنند تا نمود اگزیستانسیالیسم را در اشعار خلیل حاوی مورد بررسی قرار دهند؛ سروده هایی که به زیباترین شکل ممکن، تصویرگرِ رنج جانکاه اگزیستیالیستی است که خویش را در حلّ معمّای هستی، ناتوان یافته است و در این تیره خاکدانی که زمینش می نامند جز آوای بلند مرگ، چیز دیگری نمی شنود و زمزمه های حوّای ذهنش نیز برآن است تا او را به خوابی ابدی فرو برد؛ مهمترین مؤلفه هایی که در این جستار به عنوان مدار اصلی بازکاوی اندیشه های اگزیستانسیالیستی در شعر خلیل حاوی مورد توجه قرار گرفته اند عبارت اند از: مرگ اندیشی و هراس از مرگ در ذهن خلیل حاوی، رابطه ی میان مرگ و گناه، رابطه ی میان پریشانی و نگرانی با احساس گنهکاری، توجّه به زمان به عنوان محور اصلی بودن هستنده در جهان و سرانجام نمود احساس بی قراری و نا امنی در جهان کنونی.

کلمات کلیدی