مقدمه هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر سه نوع دستورالعمل توجه درونی، بیرونی نزدیک و بیرونی دور بر اکتساب و یادگیری تکلیف تعادلی بیماران مبتلا به ام اس است. روش کار این مطالعه توصیفی و نیمه تجربی در سال 1390 در دانشگاه فردوسی مشهد انجام شده است. نمونه آماری در این مطالعه 30 بیمار مبتلا به ام اس بود که به شیوه تصادفی از بین بیماران مبتلا به ام اس شهر مشهد انتخاب شدند و به همین روش نمونهها به سه گروه توجه درونی(توجه به پاها)، توجه بیرونی نزدیک(توجه به علامتهای جلو پاها) و توجه بیرونی دور(توجه به نشانههای دورتر از پاها) تقسیم شدند. اطلاعات ثبت شده در پرسشنامه ها با آمار مقایسه و تجزیه و تحلیل شدند. SPSS توصیفی و آزمون های آنوا، تی و نرم افزارهای اکسل و نتایج برای ،p=٠/ با استفاده از آزمون تی وابسته نشان داده شد که سطح معنا داری برای عملکرد گروه درونی برابر 41 است که با توجه به این که سطح معناداری p=0/ و برای گروه بیرونی دور 002 p= 0/ گروه بیرونی نزدیک 01 در نظر گرفته شد در گروه درونی معنادار نبود و در دو گروه بیرونی دور و نزدیک معنادار بود. p≤ ٠/05 نتیجه گیری نشان داد که تعادل شرکتکنندگان در هر دو گروه با دستورالعمل p≤ 0/ آزمون فرضیهها در سطح معناداری 05 توجه بیرونی دور و نزدیک بهبود پیدا کرد و میزان پیشرفت در هر دو گروه تقریباًمشابه بود ولی میانگین عملکرد این دو گروه بهتر از گروه با دستورالعمل توجه درونی بود.

کلمات کلیدی