التفات یکی از فنون و آرایه های ادبی است که در بیشتر کتاب های بلاغی عربی و فارسی به معنای تغییر زاویه ی سخن آمده و انواع محدودی از تغییرات اسلوبی و معنایی برای آن بر شمرده شده است. اگرچه توجه به التفات و نشانه ها یی مبنی بر وجود آن در تمامی ادوار بلاغت عربی و فارسی به چشم می خورد، اما بی تردید، رشد و تکامل این صنعت ادبی، مدیون و مرهون پژوهش های بلاغی ادیبان مسلمان در اثبات وجوه اعجاز قرآن است. این مقاله سعی دارد، کاربرد التفات را در قالب انواع تغییرات اسلوبی همچون؛ تغییر در ضمایر، اعداد، حروف اضافه، زمان افعال، تغییر جهت خطاب، کاربرد اسم به جای ضمیر و... در قرآن مورد بررسی قرار داده و با ذکر نمونه و اشاره به دیدگاه-های مفسر ین، به توضیح هر یک بپردازد. پژوهش حاضر نشان از آن دارد که التفات یکی از بارز ترین مشخصه های سبکی قرآن بوده و کاربرد انواع آن در قرآن، بسیار چشمگیر تر و فراتر از به کار گیری آن در آثار ادبی نوابغ عرب و سخنور ان فارسی است.

کلمات کلیدی